Ustawianie widoku 3D w programie CAD
Możesz ustawić widok 3D dla lepszej widoczności brył. Dzięki widokowi izometrycznemu łatwiej dostrzec dodatkowe elementy.
Jest kilka sposobów na zmianę kąta patrzenia na obiekt w 3D:
- wybranie gotowego widoku 3D z menu,
- wpisanie współrzędnych albo kątów lokacji 3D,
- modyfikacja układu współrzędnych,
- zmiana widoku za pomocą myszy.
Przeglądanie modeli 3D jest dostępne tylko w Modelu, natomiast na papierowym arkuszu dostępny jest tylko widok z góry.
Ustawianie kierunku widoku
Rysunki 3D są wyświetlane zgodnie z kierunkiem. Ten kierunek właśnie definiuje pozycje widoku w odniesieniu do pozycji 0,0,0 w układzie współrzędnych kartezjańskich. Domyślna pozycja (0,0,1), pokazuje widok od góry.
Można wygodnie dostosowywać kąt poprzez przytrzymanie przycisku Shift i środkowego przycisku myszki, jednocześnie nią przesuwając. Dzięki temu można precyzyjnie obrócić widok w płaszczyźnie 2D albo 3D.
Z menu Widok - Widoki 3D - Widok planu, można wybrać widok na jeden z dostępnych: Bieżący LUW, Globalny LUW i Nazwany LUW.
Wybór domyślnego widoku
Standardowo przygotowane są takie widoki jak: Góra, Dół, Lewo, Prawo, Przód, Tył, oraz widoki izometryczne: Południowy-wschód, Północny-wschód, Północny-zachód i Południowy-zachód. Najprościej to zobrazować w taki sposób - patrząc na obiekt z góry i poruszając się w jego dolny lewy róg widzisz obiekt z widoku południowo-zachodniego, a poruszając się w lewy górny róg, ten widok jest północno-zachodni.
Rysowanie izometrycznego widoku 2D
Skok izometryczny ułatwia tworzenie płaskich obrazów izometrycznych, reprezentujących trójwymiarowe obiekty.
Przez wybranie ustawienia skoku izometrycznego, można w prosty sposób ustawiać obiekty wzdłuż jednej z trzech płaszczyzn izometrycznych. Chociaż rysunek izometryczny wygląda jak rysunek przestrzenny, w rzeczywistości jest płaską reprezentacją modelu. Dlatego też nie można na takim rysunku zmierzyć odległości ani pola powierzchni, a także nie można automatycznie usunąć linii ukrytych.
Ustawienie siatki i skoku izometrycznego
Kiedy kąt skoku jest ustawiony na 0, to osie planu izometrycznego są pod kątem 30°, 90° i 150°. Można wtedy pracować na dowolnej z trzech płaszczyzn i ich korespondującymi osiami:
- Lewo — płaszczyzna określona przez osie 90° i 150°,
- Góra — płaszczyzna określona przez osie 30° i 150°,
- Prawo — płaszczyzna określona przez osie 90° i 30°.
Plany można zmieniać za pomocą klawisza F5, polecenia IZO albo kombinacji klawiszy Ctrl+E. Kiedy włączony jest Tryb orto, celownik dostosowuje swój wygląd do aktualnie symulowanej warstwy, przez co wygodniej jest np. narysować najpierw na górnej płaszczyźnie, potem zmienić i narysować boczną i ponownie na drugiej stronie.
Za pomocą polecenia ELIPSA i opcji Isocircle można także narysować okrąg, o ile włączony jest skok izometryczny.
Określanie widoku 3D za pomocą kątów albo współrzędnych
Możesz dokładnie określić widok na obiekt poprzez wpisanie wartości przestrzennych punktu albo 2 kąty.
Współrzędne wskazują na miejsce, z którego widać punkt zerowy (0,0,0) w przestrzeni 3D. Współrzędne odnoszą się do Globalnego LUW, chyba że zostało to zmienione przez polecenie WORLDVIEW.
W zależności od grupy docelowej preferowane widoki są różne. Dla przykładu, dla architektów preferowanym widokiem jest ten od góry, natomiast dla mechaników jest ten od przodu. Polecenie DDVPOINT otwiera menu precyzowania widoku.
Dynamiczny widok 3D
Polecenie 3DORBITA pozwala na dynamiczną zmianę widoku w środowisku 3D. Nie można wtedy modyfikować rysunku, jednak obracanie widoku jest znacznie wygodniejsze. Po wszystkim funkcje można zakończyć za pomocą Esc albo Enter.
Ukrycie linii w obiektach 3D
Funkcja ta ukrywa linie i obiekty, które znajdują się za innymi. W przypadku obiektów trójwymiarowych funkcja PKTOBS lub WIDOK pozwala systemowi na stworzenie obiektu złożonego z wielu linii, w tym tych niewidocznych. Wywołanie w takiej sytuacji funkcji UKRYJ, pozwoli ukryć wszystkie linie, które byłyby przysłonięte przez inne elementy obiektu.
Funkcjonalność ta bardzo poprawia czytelność rysunku, jednak sprawia, że nie masz możliwości edycji ukrytych linii. Jeśli rysunek jest skomplikowany, to proces ukrywania linii może potrwać dosyć długo, jednak są sposoby by to przyspieszyć. Na przykład można unikać rysowania detali, które nie będą widoczne w tej skali.
Kiedy zmienna systemowa DISPSILH jest ustawiona na 1, funkcja HIDE wyświetla tylko zewnętrzne sylwetki obiektów. Poniższy przykład obrazuje różnicę w zmiennej DISPSILH 1 i 0.
